طرب خواهی درین محفل برون آ گامی آن سویش

بنالد موج از دریا، تهی ناکرده پهلویش

گلستانی که حرص احرام عشرت بسته است آنجا

به جای سبزه می روید دم تیغ از لب جویش

چراغ مطلب نایاب ما روشن نمی گردد

نفس تا چند باید سوخت در وهم تک و پویش

به آهی می توانم ساز تسخیر جهان کردن

به دست آورده ام سر رشته ای از تار گیسویش

غبار یک جهان دل می کند توفان نومیدی

مبادا سر بر آرد جوهر از آیینه ای رویش

به تاراج نگاه ناتوانش داده ام طاقت

هنوزم در کمین قامت پیریست ابرویش

صبا تا گردی از خاک سر راه تو می آرد

چمن در کاسهٔ گل می کند در یوزهٔ بویش

درین محفل ندارد سایه هم امید آسودن

مگر در خانهٔ خورشید گردد گرم پهلویش

جنون را تهمت عجز است بی سرمایگی هایت

گریبانی نداری تا ببینی زور بازویش

هوای گل نمی دانم دماغ مل نمی فهمم

سری دارم که سامان نیست جز تسلیم زانویش

به زلفی بسته ام دل از مضامینم چه می پرسی

دو عالم معنی باریک قربان سر مویش

کرا تاب عتاب اوست بیدل کاتش سوزان

به خاکستر نفس می دزدد از اندیشه ی خویش